Dylan Miller zag ongeveer twee jaar geleden voor het eerst een Rubik’s Cube bij een garage sale op zijn school. Hij was geïntrigeerd, kocht het en het begon al snel stof te verzamelen in zijn slaapkamer.

Maar na een paar maanden pakte hij het weer op. Figuurlijk gesproken – en bijna letterlijk – heeft hij het niet opgeschreven.

Daarbij is Dylan, 11, erg goed geworden in Rubik’s Cubes. Hoe goed? Hij loste ooit een scrambled cube op in 6,47 seconden, iets meer dan een seconde langer dan het wereldrecord. Hij lost de puzzel zo vaak op in minder dan 10 seconden dat het zijn doel is om daar zijn gemiddelde tijd van te maken.

“Ik hoop ooit een wereldrecordhouder te worden”, zei hij. “Maar je kunt de toekomst toch niet echt voorspellen?”

Nee. Maar het is een veilige  dat hij niet snel zal stoppen met proberen.

‘Hij oefent de hele tijd’, zei zijn vader, Marshall Miller. “Hij oefent waarschijnlijk meer dan wie dan ook die ik op het circuit heb gezien. Het verlaat zijn hand nooit. Het gaat overal met hem mee, zelfs naar padvinderscampings. Hij heeft het altijd bij zich. “

Niet dat Dylan een totale Rubik’s robot is geworden. Hij speelt basketbal en vlaggenvoetbal op Baton Rouge Lutheran School. Maar als er een inactief moment is, verwacht dan dat hij een kubus vasthoudt en constant ronddraait.

Dylan staat nationaal op de 183e plaats in de 3-bij-3-kubus die in 1974 werd uitgevonden door de Hongaar Erno Rubik. Hij staat op de 264e plaats in de wereld voor zijn gemiddelde tijd bij het oplossen van de 2-bij-2-versie, en 56e nationaal.

De Rubik’s Cube heeft zes zijden met rode, groene, blauwe, gele, oranje en witte vierkanten. Eenmaal door elkaar gegooid, is het de kunst om elke zijde met slechts één kleur te vullen.

Dat wil zeggen, het is lastig voor beginners. Voor enthousiastelingen zoals Dylan is het slechts een kwestie van hoe snel.

De kubussen die bij wedstrijden worden gebruikt, zijn niet dezelfde als die bij de meeste garageverkopen. Wedstrijdblokjes zijn ontworpen voor snelheid, en serieuze concurrenten gebruiken smering en schuurpapier om de perfecte balans tussen snelheid en controle te bereiken.

Toch lost de kubus zichzelf niet op. Tijdens een wedstrijd wordt de kubus bedekt totdat de deelnemer klaar is en hij of zij krijgt 15 seconden om hem te onderzoeken voordat hij begint. De timer begint wanneer de vingers van de deelnemer van een touchpad komen en stopt wanneer ze de kubus terugbrengen nadat deze is opgelost.

Ervaren kubisten leren de algoritmen die nodig zijn om de gekleurde tegels te verplaatsen.

“Wat ik doe, is mijn eerste misschien zes tot tien zetten plannen… en dat geeft me de tijd om de rest te bekijken”, zei Dylan. “Elke keer dat ik het aan het oplossen ben, wil je niet pauzeren. Dat is echt wat je goed maakt. Tijdens het oplossen wilt u consequent vooruitkijken. U wilt zich niet concentreren op wat u doet. U wilt zich concentreren op wat u te wachten staat. Dat, en snel draaien is wat je snel maakt. “

Dus Dylan oefent. En praktijken. Op schoolavonden kan het een tot drie uur duren – na huiswerk natuurlijk. In het weekend, zei hij, kan het zeven of acht uur zijn.

Er zijn altijd meer patronen om te herkennen, meer algoritmen om te leren.

Dylan zei dat zijn schoolvrienden er niet echt in geïnteresseerd zijn, maar het als zijn ding beschouwen.

Zijn ouders vergelijken het met een zin in de film “Searching for Bobby Fischer”, die ging over de beroemde, teruggetrokken wereldkampioen schaken.

“‘ Hij is hier beter in dan alles waar ik ooit in mijn leven in ben geweest ’, zei Marshall Miller, die de film citeerde. “Dat is een beetje hoe mijn vrouw en ik het zien. Hij ging daar gewoon echt op in, en hij ging gewoon rechtdoor. Ik garandeer je dat hij meer oefent dan wie dan ook die ik heb gezien. “

rubiks kubus